Kościół p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego
 |
 |
 |
Pierwsze wzmianki o kościele parafialnym pochodzą z 1332 r. Czas powstania świątyni jest nieznany, przypuszczalnie wzniesiono ją po lokacji miasta w końcu XIII lub na początku XIV w. (pierwsze wzmianki o Otyniu pochodzą z 1313 r.). Pierwotnie kościół był budowlą jednonawową z prostokątnym prezbiterium. Świątynię przebudowano prawdopodobnie na pocz. XVI w., jednak zakres prac jest nieznany, gdyż w 1554 r. strawił ją pożar. Kościół odbudowano z fundacji właścicieli Otynia rodziny von Rechenberg w latach 1585 – 1587. Podczas odbudowy zachowano gotycki układ budowli, do której od północy i południa dostawiono rząd renesansowych kaplic z emporami, a od zachodu masywną wieżę. Już na początku XVI w. kościół przeszedł w ręce protestantów. Podczas wojny 30-letniej żołnierze cesarscy wygnali protestanckiego pastora, a kościół przeszedł we władanie katolików. Po wkroczeniu Szwedów sytuacja się odwróciła. W czasie trwania wojny tego typu wydarzenia powtórzyły się kilkakrotnie. Ostatecznie w Otyniu zapanował katolicyzm, a to głównie za sprawą nowych właścicieli miasta – jezuitów, którzy przejęli miejscowy majątek w 1649 r. W 1702 r. miasto padło ofiarą katastrofalnego pożaru. Dwa lata później kościół odbudowano, jednak bez wieży, której rekonstrukcja trwała do 1781 r. Podczas odbudowy kościół otrzymał nowe barokowe wyposażenie. W latach 50. XX w., po pożarze kaplicy klasztornej do kościoła parafialnego przeniesiono gotycką figurę Matki Boskiej Klenickiej, której kult datuje się w regionie od czasów średniowiecza. W latach 90. XX w. kult maryjny w Otyniu uległ ponownemu ożywieniu, co przyczyniło się do podniesienia kościoła do rangi sanktuarium. 8 grudnia 2005 r. ustanowiony został sanktuarium Matki Bożej Pokoju. Wcześniej przeprowadzony został gruntowny remont świątyni, obejmujący odnowę elewacji, pokrycie dachu i renowację wyposażenia.
Ze strony: Zabytki sakralne powiatu nowosolskiego
Płyty nagrobne na zewnętrznych ścianach kościoła
 |
 |
 |
 |
 |
Renesansowe płyty nagrobne na zewnętrznych ścianach kościoła z XVII wieku.